Abaroak

Duela urte mordoxka batetik hona, demokrazia terminoak ospe ia unibertsala irabazi du. Mendebaldeko munduko erregimen politiko guztiek, baita halakoak ez direnen arteko askok ere, beren buruari demokratiko deritzete. Aberrazio formal nabari eta agerikoengatik, hori oraindik lotsagabe egin ezin dutenak justifikatu egiten dira helmugaranzko lasterkako ibilbidea pedal kolpe indartsuz hasia dutela baieztatuz, tropelean lehenbailehen sartzearren. Terminoaren ospea nahitaez loturik dago ospe askoz ere zaharrago bati: guztiok harro defendatzen ditugun berdintasunak, askatasunak eta antzeko terminoek dutenari. Gaur egun estuki erlazionatzen da efikazia edo eraginkortasuna bezalako terminoekin ere, erreferentzia garbia eta esklusiboa eginik garapen ekonomiko iraunkorrari eta, ondorioz, jendearen irrika kontsumista agortezinak asebetetzeari. Kontzeptu horiek guztiak ezin direnez definitu ezinbesteko eta berehalako erantzunik sortu gabe, gauza da ez daukagula irizpide objektiborik, ez ...

Desde hace bastantes años a esta parte el término democracia goza de prestigio casi universal. Todos los regímenes políticos del mundo occidental y muchos de los que no pertenecen al mismo se autodenominan democráticos. Los que por evidentes y ostentosas aberraciones formales no pueden hacerlo descaradamente todavía, se justifican afirmando que han iniciado su particular carrera hacia esa meta pedaleando fuerte, a fin de integrarse cuanto antes al pelotón. El prestigio del término esta indefectiblemente unido al prestigio, mucho más antiguo, de términos como igualdad y libertad que todos nos jactamos de defender. En la actualidad también se le relaciona estrechamente con términos como eficacia o eficiencia en clara y exclusiva referencia al desarrollo económico constante y la consiguiente satisfacción de las inagotables ansias consumistas del personal. Lo que ocurre es que, como todos estos conceptos no pueden definirse sin suscitar necesaria e inmediata contestación, no disponemos d...

Nullum profundum mare, nullum vastum fretum et 
 procelosum ciet fluctus, quantos multitudo motus habet. 
 Quintus Curtius Spinozak Tratatu Politikoa laneko I. kapituluan erakusten duenez, idealismoaren muina da gauzek modu jakin batekoak izan "behar" dutela sineste hutsa nahikoa dela gauza horiek, azkenean, egia bihurtzen amaitzeko, Zuzenbide Estatuko iritzi publikoa alde egonez gero. Bestela esanda, idealisten iritziz, Arrazoimena (letra larriz idatzia, zertaz ari garen hobeto uler dadin) beti aterako da garaile; hala gertatzen ez denean, azken batean, porrotaren beraren aurrean egongo garelako, hau da, gizatasunaren arrazoizkotasunaren ukazio koiunturazkoan aurrean, eta horixe da, hain zuzen ere, kosta ahala kosta haiek guztiek beti saihestu nahi izaten dutena. Ezin lepora dakieke, beraz, erantzukizunik; ez, behintzat, intelektualik edo moralik. Eroapenak eta ahalegin porrokatuek, legearen babespean, pausuz pausu eramango gaituzte, azkenean —Denbora ...